پشت هیچستانم.

پشت هیچستان جایی است.

پشت هیچستان رگ های هوا،

پر قاصد هایی است که خبر می آرند،

از گل واشده ی دورترین بوته ی خاک.

روی شن ها هم،

نقش های سم اسبان سواران ظریفی است که صبح به سر تپه ی معراج شقایق رفتند.

پشت هیچستان ،

چتر خواهش باز است: تا نسیم عطشی در بن برگی بدود،

زنگ باران به صدا می آید.

آدم اینجا تنهاست و در این تنهایی،

سایه ی نارونی تا ابدیت جاری است.

به سراغ من اگر می آیید،

نرم و آهسته بیایید،

مبادا ترک بردارد چینی نازک تنهایی من.

سهراب سپهری